Het einde van mijn reis
Door: Evelien
Blijf op de hoogte en volg Evelien
21 Februari 2016 | Chili, Puerto Varas
Vijf maanden verder…
Zo, daar zit ik dan. Het moment dat ik dit schrijf zit ik te wachten op mijn vliegtuig die mij in zo’n 2 uur naar Santiago zal brengen. Tijdens de rit hiernaartoe heb ik nog even de laatste beelden van Puerto Varas in me opgenomen. Het voelt zo ontzettend raar om hier weg te gaan. Hoewel ik er naar uit kijk om naar huis te gaan ga ik het hier toch wel missen. Ik heb hier tenslotte dik vijf maanden gewoond..
Tijdens de rit naar het vliegveld besefte ik me wat voor mooie dingen ik heb meegemaakt en bereikt tijdens mijn stageperiode hier. Ik heb de droogste woestijn ter wereld bezocht, maar ook heb ik de hectische hoofdstad van het land mogen leren kennen. Hier mag ik trouwens over twee uur nog even een laatste blik op werken vanuit het vliegtuig. Ook heb ik een klein deel van Argentinië meegemaakt en heb ik mijn ‘eigen’ regio (Lake Region) leren kennen. Hiernaast ben ik ontzettend blij dat ik mijn ouders het land ook heb kunnen zien; een van de mooiste national parks ter wereld (tenminste, dat zeggen ze), het pinguïneiland en de heerlijke warmwaterbronnen.
Ondertussen zit ik al in het vliegtuig naar Santiago nu ik dit verder schrijf. Ik wist nog dat ik voor mijn reis naar Chili, eind juli, ontzettend bang was dat ik na drie maanden terug zou gaan naar Nederland, omdat ik het niet zou trekken. Nou, bij deze, dat is niet gebeurd! Ook al zeg ik het zelf, ik ben trots op mezelf dat ik dit heb gedaan. Want ik moet eerlijk zeggen, het is niet altijd makkelijk in het buitenland, zeker niet in een ander continent. Zo moest ik na het Nederlandse zomerweer ontzettend wennen aan de oneindige regen. Ook het feit dat een centrale verwarming in dit land zeldzaam is maakte het er niet makkelijker op. Hiernaast moet je ineens de hele dag door een andere taal spreken en versta je de helft niet. Ook dit was soms heel erg vermoeiend, vooral in het begin. Ook is de Chileense cultuur heel anders dan die van Nederland. Soms moest ik wel even wennen aan het rustige tempo: mañana, mañana. Oftewel: het komt morgen wel.
Omdat ik veel van deze obstakels heb geleerd, maakte dit toch mijn reis heel erg bijzonder. Zo spreek ik inmiddels een stuk beter spaans en heb ik geleerd om dingen alleen te doen. En zoals ik al zei, ik heb zo veel mooie dingen gezien de afgelopen maanden. Er bestaat geen land als Chili; het is het langste land ter wereld en dat is zeker terug te zien in de verschillende klimaten en landschappen waar het uit bestaat. Het is daarom ook een land van uitersten: in het (letterlijk) hoge noorden vind je de droge woestijn, gevolgd door de metropool Santiago. Verder naar het zuiden begint de ‘natte’ regio met zijn meren en vulkanen. En dan nóg verder naar het zuiden zijn de droge, maar koude pampa’s te vinden, afgewisseld door de mooiste national parks.
Ook zei een collega van mij heel treffend: Chili is een land van verassingen. Van een aardbeving hier of daar kijken ze niet eens meer op. Zo zat ik toevallig laatst op Internet te kijken, waar ik een pagina vond met de meest recente aardschokken in Chili (ongeveer 3 tot 4 op de schaal van richter) en dit was een lijst van 16 schokken om precies te zijn. Nee, in tegenstelling tot Groningen noemen ze dat hier niet eens een aardbeving, daar is het te zwak voor. Dat laat dus wel zien hoe gewend ze hieraan zijn. Dit was na de laatste grote aardbeving in September in de regio rondom Santiago wel duidelijk; de meeste collega’s waren kalm en vertelden mij dat dit wel vaker voor komt. Gek genoeg heb ik in de afgelopen maanden niets van deze schokken of bevingen gemerkt.
Een andere verassing dat het land te bieden zijn de vulkaanuitbarstingen. Het land heeft een ontelbaar aantal vulkanen dus barsten er ieder jaar wel een paar uit; toevallig de Calbuco vulkaan (vanaf het Llanquihue meer te zien in Puerto Varas) in april vorig jaar voor het laatst uitgebarsten. ‘Grappig’ feitje: deze uitbarsting heeft een groot gat in de ozonlaag gecreëerd, waardoor de zon hier in deze regio dus ontzettend fel is blijkbaar.
Even compleet iets anders, veel mensen vragen mij wat ik nou het meest heb gemist de afgelopen maanden. Het zijn vooral kleine dingetjes, zoals warm water, centrale verwarming, een vaatwasser, mijn eigen bed en Nederlands eten. Maar natuurlijk ook mijn familie, vriendinnen en mijn kat! Alhoewel, wat ik denk ik het meeste heb gemist is het thuis voelen. Zoals ik in mijn vorige verslag al beschreef, voelde ik me niet echt thuis in het huis waar ik de afgelopen periode verbleef. Ik kijk er naar uit om weer lekker in mijn eigen land te zijn, lekker Nederlands. Het enige waar ik niet zo op zit te wachten is het Nederlandse winterweer, maar dit zal wel deels goed gemaakt worden met een warm bad, warm bed en een goed werkende verwarming.
Om dit maar even samen te vatten: deze ervaring was ontzettend overweldigend. Dat kan natuurlijk ook niet anders als je vijf maanden aan de andere kant van de wereld zit…
Ik zit nu inmiddels ongeduldig te wachten tot we gaan landen in Santiago, waar ik een overstap van 3 uur heb, waarna ik vervolgens in het vliegtuig naar Parijs stap. Na deze 14-uur durende vlucht heb ik een korte overstap naar de eindbestemming: AMSTERDAM! Het zal wel even stressen worden, aangezien ik bang ben dat ik zal moeten rennen naar het vliegtuig. Maar we komen er wel..
Voor degene die het nog niet wisten heb ik mijn overstap in Parijs gehaald gelukkig. Nu inmiddels al meer dan drie weken verder zit ik in mijn warme bedje (met goed werkende verwarming). Het voelt alsof ik nooit ben weggeweest, alhoewel het weer nog steeds wennen is. Ik ben inmiddels al hard bezig met het regelen van zaken als een baantje en een kamer vinden, wat overigens heel goed gaat. En ja, het feit dat ik in Chili ben geweest en nu redelijk goed Spaans spreek helpt hier zeker bij!
Ik wil jullie allemaal bedanken voor de interesse die jullie hebben getoond, maar ook de lieve berichtjes die ik heb ontvangen. Ook heb ik met velen al mijn verhalen mogen delen, wat natuurlijk ontzettend leuk is. Mocht je verder nog vragen hebben over mijn ervaringen, stel ze gerust! Ik ben ten slotte weer in het koude kikkerlandje…
Zo, daar zit ik dan. Het moment dat ik dit schrijf zit ik te wachten op mijn vliegtuig die mij in zo’n 2 uur naar Santiago zal brengen. Tijdens de rit hiernaartoe heb ik nog even de laatste beelden van Puerto Varas in me opgenomen. Het voelt zo ontzettend raar om hier weg te gaan. Hoewel ik er naar uit kijk om naar huis te gaan ga ik het hier toch wel missen. Ik heb hier tenslotte dik vijf maanden gewoond..
Tijdens de rit naar het vliegveld besefte ik me wat voor mooie dingen ik heb meegemaakt en bereikt tijdens mijn stageperiode hier. Ik heb de droogste woestijn ter wereld bezocht, maar ook heb ik de hectische hoofdstad van het land mogen leren kennen. Hier mag ik trouwens over twee uur nog even een laatste blik op werken vanuit het vliegtuig. Ook heb ik een klein deel van Argentinië meegemaakt en heb ik mijn ‘eigen’ regio (Lake Region) leren kennen. Hiernaast ben ik ontzettend blij dat ik mijn ouders het land ook heb kunnen zien; een van de mooiste national parks ter wereld (tenminste, dat zeggen ze), het pinguïneiland en de heerlijke warmwaterbronnen.
Ondertussen zit ik al in het vliegtuig naar Santiago nu ik dit verder schrijf. Ik wist nog dat ik voor mijn reis naar Chili, eind juli, ontzettend bang was dat ik na drie maanden terug zou gaan naar Nederland, omdat ik het niet zou trekken. Nou, bij deze, dat is niet gebeurd! Ook al zeg ik het zelf, ik ben trots op mezelf dat ik dit heb gedaan. Want ik moet eerlijk zeggen, het is niet altijd makkelijk in het buitenland, zeker niet in een ander continent. Zo moest ik na het Nederlandse zomerweer ontzettend wennen aan de oneindige regen. Ook het feit dat een centrale verwarming in dit land zeldzaam is maakte het er niet makkelijker op. Hiernaast moet je ineens de hele dag door een andere taal spreken en versta je de helft niet. Ook dit was soms heel erg vermoeiend, vooral in het begin. Ook is de Chileense cultuur heel anders dan die van Nederland. Soms moest ik wel even wennen aan het rustige tempo: mañana, mañana. Oftewel: het komt morgen wel.
Omdat ik veel van deze obstakels heb geleerd, maakte dit toch mijn reis heel erg bijzonder. Zo spreek ik inmiddels een stuk beter spaans en heb ik geleerd om dingen alleen te doen. En zoals ik al zei, ik heb zo veel mooie dingen gezien de afgelopen maanden. Er bestaat geen land als Chili; het is het langste land ter wereld en dat is zeker terug te zien in de verschillende klimaten en landschappen waar het uit bestaat. Het is daarom ook een land van uitersten: in het (letterlijk) hoge noorden vind je de droge woestijn, gevolgd door de metropool Santiago. Verder naar het zuiden begint de ‘natte’ regio met zijn meren en vulkanen. En dan nóg verder naar het zuiden zijn de droge, maar koude pampa’s te vinden, afgewisseld door de mooiste national parks.
Ook zei een collega van mij heel treffend: Chili is een land van verassingen. Van een aardbeving hier of daar kijken ze niet eens meer op. Zo zat ik toevallig laatst op Internet te kijken, waar ik een pagina vond met de meest recente aardschokken in Chili (ongeveer 3 tot 4 op de schaal van richter) en dit was een lijst van 16 schokken om precies te zijn. Nee, in tegenstelling tot Groningen noemen ze dat hier niet eens een aardbeving, daar is het te zwak voor. Dat laat dus wel zien hoe gewend ze hieraan zijn. Dit was na de laatste grote aardbeving in September in de regio rondom Santiago wel duidelijk; de meeste collega’s waren kalm en vertelden mij dat dit wel vaker voor komt. Gek genoeg heb ik in de afgelopen maanden niets van deze schokken of bevingen gemerkt.
Een andere verassing dat het land te bieden zijn de vulkaanuitbarstingen. Het land heeft een ontelbaar aantal vulkanen dus barsten er ieder jaar wel een paar uit; toevallig de Calbuco vulkaan (vanaf het Llanquihue meer te zien in Puerto Varas) in april vorig jaar voor het laatst uitgebarsten. ‘Grappig’ feitje: deze uitbarsting heeft een groot gat in de ozonlaag gecreëerd, waardoor de zon hier in deze regio dus ontzettend fel is blijkbaar.
Even compleet iets anders, veel mensen vragen mij wat ik nou het meest heb gemist de afgelopen maanden. Het zijn vooral kleine dingetjes, zoals warm water, centrale verwarming, een vaatwasser, mijn eigen bed en Nederlands eten. Maar natuurlijk ook mijn familie, vriendinnen en mijn kat! Alhoewel, wat ik denk ik het meeste heb gemist is het thuis voelen. Zoals ik in mijn vorige verslag al beschreef, voelde ik me niet echt thuis in het huis waar ik de afgelopen periode verbleef. Ik kijk er naar uit om weer lekker in mijn eigen land te zijn, lekker Nederlands. Het enige waar ik niet zo op zit te wachten is het Nederlandse winterweer, maar dit zal wel deels goed gemaakt worden met een warm bad, warm bed en een goed werkende verwarming.
Om dit maar even samen te vatten: deze ervaring was ontzettend overweldigend. Dat kan natuurlijk ook niet anders als je vijf maanden aan de andere kant van de wereld zit…
Ik zit nu inmiddels ongeduldig te wachten tot we gaan landen in Santiago, waar ik een overstap van 3 uur heb, waarna ik vervolgens in het vliegtuig naar Parijs stap. Na deze 14-uur durende vlucht heb ik een korte overstap naar de eindbestemming: AMSTERDAM! Het zal wel even stressen worden, aangezien ik bang ben dat ik zal moeten rennen naar het vliegtuig. Maar we komen er wel..
Voor degene die het nog niet wisten heb ik mijn overstap in Parijs gehaald gelukkig. Nu inmiddels al meer dan drie weken verder zit ik in mijn warme bedje (met goed werkende verwarming). Het voelt alsof ik nooit ben weggeweest, alhoewel het weer nog steeds wennen is. Ik ben inmiddels al hard bezig met het regelen van zaken als een baantje en een kamer vinden, wat overigens heel goed gaat. En ja, het feit dat ik in Chili ben geweest en nu redelijk goed Spaans spreek helpt hier zeker bij!
Ik wil jullie allemaal bedanken voor de interesse die jullie hebben getoond, maar ook de lieve berichtjes die ik heb ontvangen. Ook heb ik met velen al mijn verhalen mogen delen, wat natuurlijk ontzettend leuk is. Mocht je verder nog vragen hebben over mijn ervaringen, stel ze gerust! Ik ben ten slotte weer in het koude kikkerlandje…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
